Dilimde sabah keyifsizliğinde bir şarkı

“Seninle bir bütün olabilirdik,

Hoşçakal canımın içi hoşçakal”

Yaşlı sokakların diline düşmüş bir avare misali

Kırgın kırgın gezinmekteyim.

Yaban ellerinde insanı dikenler degil,güller kanatıyor .

Gönül aynasında, görüntüler daha buğulu duruyor

Talihin dönmeyen kısmına denk düşüyor yollar.

Madem… diye başlayan cümle, sonunda mutlaka “katlamak” ile bitiyor.

Araf her yer!

Ne mahşer,ne mizan kurulu.

Anne babası olup yetimhanelerde gün tüketenlerin akıbeti.

Katlanmak,Sabretmek;

İnci ve mercan gözlerinin ışığında.

Ya ışığın da birgün kaybolursa?