İnsana ,bazen ,bazı şeyler, çok acı veriyor . Boş bir bank bile…

Uzun yıllar seyrettiğimiz hatta o yıllarda umutlarımızın daha bir üst seviyede olduğu günlerin dizisiydi LM. Fakat onlarda nazara geldiler. Gezi olaylarına katıldıkları için otoriter yönetimin bastırması ile TRT’den ambargo yediler ve dizi yayından kaldırıldı. Türkiyenin tartışmasız gelmiş geçmiş en güzel dizisinin böyle apar topar yayından kaldırılması çok inciticiydi. Tek eğlencemizdi ve o da elimizden alınmıştı….

Sanki dün gibi doğum gününü öğrendiğim tarih. Ve sanki daha birkaç saat önce kutlamışım gibi son doğum gününü. Akıp giden zaman bizi biryerlere taşıyor. Umarım taşıdığı yerde bir başkadır herşey. Senin için en güzelini hazırlamışlardır oralarda. Bu yıl içeride büyüttüğüm fesleğen her gün pencerenin kenarından bana göz kırpıyor. Birlikte kutlayacağız bugünü. O suyundan demlenirken ben…

“Dostuna ikram edeceği bir bardak çayı olanın, düşmanına sıkacağı bir kurşunu da olmalıdır. Dostluğa inanıyorsan düşmanlığa da inanmalısın.” (Yılmaz Odabaşı) Aklımda koca kitaptan ezber olarak kalan tek cümle bu. Benim için hayat dersi gibi. Nedeni ise basit: Ben hep dostluğa ve iyiliğe inandım. Fakat sürekli düşman kategorisinde sınıflandırılabilecek ve sinir uçlarına dokunabilecek aidiyetlerim olduğundan devamlı…

Çok uzun yıllardır şiir yazmaya çalışır ve fırsat buldukça da şiir okumaya çalışırım. Şiirlerdeki imgeleri takip edince şairin anlatmak isteyip de direk söyleyemediği gizli saklı sırlarına vakıf olmakayrı bir haz veriyor insana. Hele de tutkulu bir aşıksa insan o vakit şairin okuyucuya armağan ettiği ve karşısına geçip bakınca her sevgilinin bedenine uyan bir elbise gibi…

Teknolojinin özellikle telefon ve daha büyük ekranlı araçların hayatımıza girmesi ile birlikte, çıplak gözle görmemiz gereken şeyleri nicedir bir cam ekrandan görmeye başladık. Bir süre sonra her şeyi bilir olduğumuz kanısını edinmek bir yana, her bilgiye ulaşabilme konusunda da daha cüretkar olduğumuzdan iddialarımız da daha büyük olmaya başladı. Yani dokunmasak da, gitmesekte, görmesekte her şeyi…

Ben giderken en çok seni götürdüm Gece yarılarında huzur nefeslerini Erguvanlar kokulu sokaklarda ayak seslerini Sahil boylarında martılara attığın bakışlarını götürdüm Ben giderken kucak kucak hatıra götürdüm Üstüne aylarca konuşulacak sabahları Korkusu uzun süren devasa geceleri Yalın ayak tuzlu sularda uzaktan adımlayışlarımızı götürdüm Ben giderken lokum tadında adını götürdüm Çekiç ve çivilerle yazılmış mermerden kafamda…

Geçmiş insanın tecrübe ederek kazandığı yetenek ve arızalarının toplamı olarak sırtına yüklenen bir yüktür. Bunun için, ona,” geçmişimi arkada bıraktım” diyerek ona sırtını döndüğünü düşünmek hiç gerçekçi değil. Bilakis, yaşam boyu geride bırakılan her an insan için bir tecrübe yükü olarak beraberinde gelir. Önüne çıkan her zorluğu ya da tercihi geçmişe bakarak yapar insan. Bu…

Bir zamanlar okuduğum kitapların kahramanlarından kadın ve erkek birlikte seyahat eden ya da birbirleri ile farklı zamanlar geçiren çiftleri hayal ederken yerlerine ikimizi koyardım. Ta ki o hikâyenin kahramanlarını herhangi bir musibet ayırana dek. Sonra o karakterleri zihnimde başka kişiliklere ve yüzlere büründürürdüm. Âşıklara ayrılığı yakıştıramam ben. Mukadderatsa başka… Destanlaşacak, asırlar sonrasında imrenilerek anılacak dahi…