İkindiden sonraydı,

Hani güneşin yüzünü gizlemeye başladığı anlardı

Yüzün güneşle birlikte siliniyordu

Yavaş yavaş perdeleri kapattın

Kendimle mücadelem boşunaydı

Sen yoktun,

Beni çağıran bir boşlukta yankılanan kendi çığlığımdı

Sonra yoruldum, daha sonra sustum

En son gün, artık bir kâbustum

Karanlığımda boğulan bir kabus sesler arasında boğuk boğuk çıkan bir hırıltı

Kırılganlığım sana bir başkasının da aynı isimlerle seslenecek olmasıydı.

Ait olduğu yerden çıkarılan bir inci tanesiydi adın ve elimdeydi

Bir adını söyleyemedim şöyle bağıra bağıra.

Oysa hislerimin tercümanı her iki adında sığınacak limandı….

 

 

SONRA…..