Sakın kimseye bir şey anlatmayın. Herkesi özlemeye başlıyorsunuz sonra….(Çavdar Tarlasında Çocuklar)

Sevdiğin birilerinden haber alamamak ne kadar kötü bir şeymiş. Zaman genişledikçe insanın ruhu daralıyor sanki. Denklemler kuruyorsunuz, çareler üretiyorsunuz, hayallerde canlandırmalar yapıyorsunuz, kahramanlara olmadık sonlar hazırlıyorsunuz düşlerde, yine de olmuyor. Hiç birşey canlı bir sesin yerini tutmuyor. Geberiyorsunuz olmuyor, diriliyorsunuz olmuyor. Hezeyanlar birbirini takip edip gidiyor. Kendiniz için olmadık bir sonu ellerinizle hazırlamış oluyorsunuz o an. Çünkü gerçekte olmayan hayali senaryolar, var olmanın ağırlığı karşısında hafif kalıyor. İşte o zaman senaryolar çöküyor. Sesler uzaklaşıyor, kalp ağrısı artıyor.

Eskiden fikrimden geceleri yatamıyordum. Bu gece “Fikrim Yok”.

“Yağmur yağar taş üstüne

Bir yar sevdim baş üstüne

Sensiz gün doğsa gölgem yok“…