Hep aynı kelimeleri kullandığımı fark ettim bir süre önce. Hep aynı yerler, aynı kişiler ve aynı sözler. Başka herhangi bir sözcük, nesne yada kişi yokmuş gibi etrafımda. 

Bu his bana yazmayı bıraktırmaya çalışan sinsi bir düşman gibi. Sevdiğim ne varsa onları yazmak güzelliğinden beni mahrum bırakmak isteyen bu duygu, daha iyisini yapabilmek için mi kamçılıyor beni yoksa boşa çabaladığımı bana ispatlamak için mi ? Emin değilim. Bu hal kalbimin orta yerinde bir boşluk oluşturuyor. Kapakları açılmış bir baraj gibi boş. İnceden inceye kendi halinde akan bir dere gibi.

Ölüyorum galiba. Kendi kendimi öldürüyorum. Yaşam denizinde yüzmeye çalışırken yuttuğum tuzlu sular beni boğuyor. Köpek balıklarına denk gelmiş olmasamda henüz, boğulmaktayım. Bu olmamışlık , bu yarım , bu killi toprağın altında kül rengine dönmüş hayat . 

Ne yapmalıyım , neresine tutunmalıyım duygularımın. Neresinden toplamaya başlamalıyım bana vaad edilenleri? Yada terk mi etmeliyim tüm beklentilerimi? Hayata dair sadece sürprizlere mi kollarımı açmalıyım? Hallerimi kendim de anlamıyorum. Galiba kendimde ellerimi çekip bir süre rahat bırakmalıyım kendimi. 

Hayat insanın kendisinde görmek istedikleri ve peşinde koşturdukları ile daha zor hale geliyor. Konuyu nerden buraya bağladım bende farkında değilim. Geri dönüp yazının tamamını okumaya da mecalim yok. Sadece yaşamaya çalışmak, böyle bir şey olsa gerek. Ne önüne ne ardına bakmadan, bu serüveni tamamlamaya çalışmak. Son noktayı koyuncaya kadar yazmaya çalışıp, kim okuyacaksa ona güvenmek demek. Vaktini israf ettiklerinden de özür dilemek de dahil.. Kabul edilmesini istemediğimiz, sorumluluğunu boynumuzda ömür boyu taşıyacağımız özürler bundan müstesna. Onlar boynumuza borç.

.