Teknolojinin özellikle telefon ve daha büyük ekranlı araçların hayatımıza girmesi ile birlikte, çıplak gözle görmemiz gereken şeyleri nicedir bir cam ekrandan görmeye başladık. Bir süre sonra her şeyi bilir olduğumuz kanısını edinmek bir yana, her bilgiye ulaşabilme konusunda da daha cüretkar olduğumuzdan iddialarımız da daha büyük olmaya başladı. Yani dokunmasak da, gitmesekte, görmesekte her şeyi bildiğimizi ve tanıdığımızı sanır olduk. Bu zamanla zihinleri de tembel bir hale getirdi. Yapay zeka uygulamalarının devreye girdiği şu günlerde artık yazılacak yazılar da kimilerine göre daha anlamsız hale gelmek üzere.

Tüm bu trendleri takip ederken yeni bir şey fark ettim. Uzun yıllardır yazılarımı bilgisayar ile yazıyor kimilerini bilgisayarımda tutuyor ve kimilerini de bu gibi platformlardan yayınlıyorum. Zaman zaman ekitaplar okuyarak, kimi zamanda fiziki olarak kitaplardan yararlanarak ve gerek zihin, gerekse de ruh dünyamı şekillendiren yazılardan ilham alarak ortaya bir ürün koymaya çalışıyorum. Bu ürünlerin sadece “0” ve “1” lerden müteşekkil bir dünyada olması biraz garibime gitmeye başladı. Hakeza okuduğum kitapları da bu araçlardan okuyor olmak iyice tuhaflaştırdı beni. Bu yüzden yeniden kitapların fiziki dünyasına yöneldim. Yaklaşık 15 gündür beklediğim iki koli kitabı alıp eve getirdiğimde yazıların canlılığını yeniden hissettim.  

Dün uyanır uyanmaz gelen mesajla kapıya indiğimde gelen kitap kolilerini görünce ne kadar sevindiğimi anlatamam. Kolileri aldım ve yukarı çıktım. Teker teker kitaplara dokunmak ne kadar muhteşem bir duyguydu tarif edemem. Kimileri daha önce defaatle okuduğum kitaplardı. Fakat nedense onları tekrar hissetmek istediğimden yeniden satın aldım  ve ellerimde tuttum dakikalarca.

 Ziyadesiyle dokunsal bir insan olduğum için bu dokunma duygusu iç dünyamdaki  farklı kapıları açıyor. Sevginin tutkuya dönmesi bende dokunmayla oluyor. Bu yüzden dünden beri teker teker tüm kitaplara dokunuyorum. Kitaplığıma koyasım gelmediği için çalışma masamın üzerine dizdim tüm kitapları. Bakıp bakıp iç geçiriyorum ve her birini elime alıp en az bir kaç sayfasını okuyor, okşuyor, bağrıma basıyor ve sonra yerine bırakıyorum. Her kelime sevdiğim bir insanın kokusuna, siluetine, sesine dönüşüyor adeta. Bakıp da dokunmadan durasım gelmiyor. Gözlerim yetmiyor hasretimi dindirmeye.

Her kitap ayrı bir hatıra saklıyor. Her kitap gözlerimi kapatıp dolaştığım ayrı bir devranın haritası. Bir harita da bu sayfada oluşuyor. Dağları, denizleri çiziliyor. Binaları denize paralel bir şehrin krokisini resmedilmiş oluyor. Pusulalarla toparlanıyor kahramanlar bir araya.

Şimdi diyorum, yazdıklarımı da öyle ete kemiğe büründürmem gerekli. Pusulaları yer altından çıkarıp gün yüzüne, sonra azar azar basıp, tashih edip, bir vasiyete dönüştürmeliyim. Ete kemiğe büründürüp dokunmalıyım acı hatıralarına isimsiz kahramanımızın. Hicranına dokunmalıyım biraz, biraz adı kendinde saklı o ahunun saçlarına, gözlerine, gönül kafesinde kilitli ,dudu dilleri ile aklımı ,gönül gözümü, içimi dışımı dolduran o tûtî  kuşunun kanatlarını okşamalıyım.

Yarına çıkacağımız ne malum? Daha çok yazmalı geride kalanlar için. Avunma vesilesi tüm kelimeler. Uyanmalı ve mağaradan çıkıp uyandırmalı 8. uyuyan aşığı. Çünkü , şairin sözüne rağmen, Aşk tek kişiyle yaşanmayacak kadar büyük.

Müzik : Emel Sayın – Dediler Zamanla Hep Azalırmış Sevgiler